Geçtiğimiz yıl, Nusaybin Anadolu Lisesi’nden mezun oldum. Nusaybin, Mardin’in sınıra yakın bir ilçesidir. Bu yıl Şubat’ta, göremediğimiz dersleri telafi etmek amacıyla şehir merkezinde yurtlara yerleştirilmiştik ve telafi eğitimi görmeye başlamıştık. Yurt ortamı bildiğiniz ve düşündüğünüz gibi değildi. Mardin çok soğuktu. Odalar da 7-8 kişilikti.
Ben kendime karşı kötü davranışlarım ve sorumsuzluklarımla bilinirim bu yüzden yavaş yavaş hastalanmam zor olmadı. Yurt yemeklerini yiyemiyor, kalabalık odalarda uyuyamıyor, dinlenemiyordum. Benim dışımdaki herkes için de geçerli bir durumdu. Eğitimi gördüğümüz okul kalorifersizdi ve hava da iyice soğumuştu…
Bu yurtlarda 5 ay kalmak zorunda kaldım. Güya üniversite sınavına hazırlanabilmemiz için getirilmiştik. Herkes ailesinden uzaktı, çoğumuz ailesinden ilk kez uzak kalıyordu. Ailemizi bıraktığımız yerden kötü haberler de eksik olmuyordu bu da her gece ağlayan, sinir krizleri geçiren oda arkadaşları, bozulan psikolojiler demek oluyordu. Ben orada sınava biraz olsun çalışmadım. Kimsenin de çalışabildiğini düşünmüyorum.
Sınava bir ay kala, moraller düzelsin diye yurda kurslar düzenlemek için öğretmenler geldi. Ebru sanatı, takı tasarım, karakalem vs… Karakalem kursundan çok geç haberim olmuştu, aralarına katılıp katılamayacağımı sorduğumda “bir şeyler çiz de bakalım” dediler. İlk günümdü kursta ve inanılmaz rahatsızdım. Halsizdim ve deli gibi öksürüyordum, ateşim bilmem kaç dereceyi bulmuştu ve tepede topladığım dağınık saçlarım, mağaradan kaçmışım gibi görünmeme sebep oluyordu.
Öğretmen, elinde farklı farklı meyvelerin olduğu kağıtlar uzattı ve birini çizmemi söyledi. Ananası görünce o an tıpkı bir ananas gibi göründüğümü farkettim, sonra da o ananası alıp çizmeye başladım… Bitince de iyi bir başlangıç olduğunu söylemişlerdi. Sonraki günler de gelmek için fena halde heyecanlıydım, üstelik sene sonunda sergi de olacaktı.
Ertesi sabah öksürüğüm nefes aldırmadığı için herkes okula geçerken beni hastaneye götürdüler ve aldığım ağır antibiyotik iğneler yürümeyi bırakın hareket etmemi bile zorlaştırdığı için telafi eğitiminden ve yurttan ayrılmak zorunda kaldım. Evde tedavim devam ederken yurda dair içimi burkan tek şey, resim kursu ve sergiydi. Ananasım da oradaydı.
Son bir ayı da sınava çalışamadan geçirip sınavlara bir şekilde girmiştim… “Sınava bile girmem bu halde.” diyen ben, o sınava girip istediğim bölümü kazandım.
Sergiye gelirsek… Sergiyi sınavdan önce gerçekleştirdiklerini duydum. Herkes kendi çalışmalarının başında durup, sergilemiş. Bana, ananasımın da sergide olduğunu ama başında kimse olmadığını söyledi arkadaşlarım.
Yalnız ama gururlu bir ananas.